🔴🔴💊💊چند روزی بود که حال روحی مساعدی نداشتم. دردی مزمن توی بدنم می‌چرخید. انگار دچار استرس و افسردگی شده بودم. دلم هوای گریه داشت…

رفتم دکتر. برایم داروهایی نوشت. از داروخانه‌ی نزدیک مطب، دواها را تهیه کردم.در اینترنت سرچ می‌کنم تا در موردشان تحقیقی کرده باشم. به عوارضش که می‌رسم، نوشته:
«بعد از مصرف این دارو، اگر علائم واکنش‌های آلرژیک یا حساسیت را تجربه کردید، فورا باید از پزشک کمک بگیرید.
این علائم عبارتند از: کهیر، دشواری در تنفس، تورم صورت، لب، زبان یا گلو.
خطرناک‌ترین عوارض جانبی دارو عبارتند از:
خواب آلودگی شدید و سرگیجه
صحبت کردن به شکل نامفهوم
ضربان قلب و تنفس آهسته
اختلال در حافظه یا تمرکز
تغییرات غیرعادی در خُلق و خو (مانند افکار خودکشی یا آسیب رساندن به خود)
مشکل در تعادل یا حرک دادن عضلات
سردرگمی، هیجان، عصبانیت و پرخاشگری
درد معده و از دست دادن اشتها
بنابراین ممکن است برای جلوگیری آسیب‌های احتمالی نیاز به مراقبت داشته باشید.

حالا عوارض مصرف دارو به کنار، برای قطع خودسرانه و بی‌موقع هم علائمی بیان شده بود از جمله:
تحرک یا پرحرفی بیش از حد، تغییرات ناگهانی در خُلق و خو یا رفتار، گیجی، توهم، تشنج، حرکات غیر عادی ماهیچه‌ای، افکار یا اعمال خودکشی … لرزش، بی‌قراری، اسپاسم عضلانی، روان‌پریشی، بی‌خوابی، گیجی، تهوع و استفراغ، تشنج و افسردگی
نیز از دیگر علائم قطع ناگهانی دارو ذکر شده بود.

خلاصه از خدا که پنهان نیست، از شما چه پنهان، این قدر عوارض مهلکی داشت که ترجیح دادم با دردهایم زندگی مسالمت‌‌آمیز و دوستانه‌ای داشته باشم.
به خواندن و نوشتن ادامه دهم؛
تا مجبور به استفاده از این داروها نشوم.
مگر نه این است که رو ندادن به ناخوشی، مطالعه و نوشتن نوعی درمان است؟!

قال امیر‌المومنین علی علیه‌السلام :
“مَن تَسَلّى بِالكُتبُ لَم تَفُتهُ سَلوَةٌ؛ كسى كه با كتاب آرامش يابد، هيچ آرامشى را از دست نداده است.” (غررالحکم، ص۲۳۳.)
#یادداشت_روزانه

امروز کتاب «چراغ ها را من خاموش می کنم» خانم زویا پیرزاد را دانلود کردم. فایل صوتی و متنی. به خاطر بدخوابی دیشب، خواب‌آلود بودم. هوا سرد است. بدنم مورمور می‌شود. رفتم اتاق مطالعه. روی تختِ کنارِ اتاق دراز کشیدم. خزیدم زیر پتو. به فایل‌های صوتی گوش سپردم. داشت چشمانم گرم می‌شد که جمله‌ای از کتاب که قبلا هم شنیده بودم، نظرم را جلب کرد. “یاد پدرم افتادم که می‌گفت: «نه با کسی بحث کن، نه از کسی انتقاد کن. هر کی هر چی گفت، بگو حق با شماست و خودت را خلاص کن. آدم‌ها عقیده‌ات را که می‌پرسند، نظرت را نمی‌خواهند. می‌خواهند با عقیده‌ی خودشان موافقت کنی. بحث کردن با آدم‌ها بی‌فایده‌ست.» فکر کردم چرا این حرف را زده؟ آیا این سخن همه جا کاربرد دارد؟ می‌توان به دیگران هم توصیه کرد؟ یا وقتی جمله، قطعه‌ای از کتاب یا سخنان بزرگان را می‌شنویم، باید ببینیم قبل و بعد و موضوع سخن چه بوده؟

این که تکه‌ای از کلام، بخشی از یک جمله، یا نقل قولی از دیگران را در یک گفتار، نوشتار یا کلیپ و … انتخاب می‌کنیم، اول و آخر پاراگراف را درز می‌گیریم و تنها جمله‌ی مد نظر را برمی‌داریم. منتشر یا عمل می‌کنیم و طوری آن را منعکس می‌کنیم که برداشتی متفاوت از هدف گوینده ایجاد می‌شود؛ ممکن است معنا و مقصود سخن بر مخاطب مشتبه شود و احیانا شنونده را به اشتباه بیندازد و گمراه ‌کند. این کار نوعی تقطیع کلام گوینده است و بهتر است در این رابطه بیشتر دقت کنیم.

به هر حال سراغ متن کتاب رفتم. جمله را پیدا کردم. از پاراگراف قبل خواندم. به جمله رسیدم. ادامه دادم تا متوجه شوم بر چه اساسی این جمله را در داستان آورده است. این جمله با ذهنیات من هم‌خوانی داشت. چه حس خوبی دریافت کردم.